آیا دویدن می تواند بخاطر زانوهای شما مربوط به طبقه کارگر و زحمتکش باشد؟ این ایده در بیرونی مطالعه ی جدیدی درمورد اثرات متفاوت دویدن و دامنه زدن روی مفصل زانو استراحت دارد. با استفاده از ضبط لول و استاندارد سازی کامپیوتری، بررسی ی مذکور تأیید می درنگ که دویدن بیش از قدم زدن زانوها را می کوبد. اما درون این فرایند، احتمالا دویدن همچنین موجب استحکام و حجیم شدن غضروف ها می شود که بافتن لاستیک مانندی است که تو انتهای عظم ها قرار گرفته است و مانند ضربه گیر عمل می کند. این یافته ها جهت طرح این گمان می شود که دویدن امکان پذیر است بوسیله جای آسیب زدن بوسیله زانو، آن را تقویت بطی ء و بوسیله پیشگیری از آرتروز زانو کمک کند.
این باور که دویدن زانوها را خراب می کند، متداول است. تقریبا هرکسی که می تبخیر با هشدارهای دیگران در این مورد مواجه است که زانوهای او بوسیله سرنوشت بدی دچار می شوند. این نگرانی بی جا نیست. دویدن شامل کوبیدگی و انحراف قابل توجه مشروح می شود که می تواند غضروف زانو را فرسوده بطی ء.
به طورکلی تخیل می شود که اگر غضروف که منبع خون خصوصی بوسیله خویشتن را ندارد، آسیب ببیند، توانایی کمی بخاطر ترمیم داشته باشد و همچنین پس از طفولیت دستخوش تغییرات قابل توجهی نمی شود. بنابراین این ظن را می نبوغ درنظر گرفت که دویدن مجدد غضروف را دستخوش سائیدگی درنگ و بوسیله آرتروز زانو منجر شود. ولی در عمر واقعی این اسلوب نیست. برخی از دوندگان دستخوش آرتروز زانو می شوند اما نه همه ی آن ها. درواقع، به عنوان یک گروه، ازنظر آماری ظن دچار شدن دوندگان بوسیله آرتروز ممکن است اندک از افراد غیردونده باشد.
این سؤال که چرا دویدن جهت نجات زانوی بسیاری از دوندگان می شود، مدت زمان اضافی راس میلر دانشیار لول شناسی دانشگاه مریلند درون کالج پارک را کنجکاو کرده بود. او و همکارانش داخل پژوهش گذشته ی خود از انبازی کنندگان خواستند تا در مسیری فراهم به صفحاتی بخاطر قطع گیری نیروهای وارده ازطریق قدم ها، نحو رفته و بدوند. هدف آن ها بررسی این موضوع بود که آیا مکانیک دویدن شکوه دارد. داده های نتیجه علامت داد که افراد خلال دویدن تلاقی درست تازگی با زمین دارند و با هر گام، زانوهای خود را جماز تر می کوبند. اما آن ها همچنین زمان بیشتری را داخل رفعت بین قدم ها می گذراندند یعنی درحالی که همان مسافت را طی می کردند، داخل مقایسه با گام زدن، قدم های کمتری برمی داشتند. بنابراین، پژوهشگران مولود گیری کردند که بی تا بدود یا گام بزند، نیروهای تجمعی که ازطریق زانوها منتقل می شود، خلال مدت زمان مستوی باید تقریبا طبق باشد.مقاله های مرتبط:بیماری آرتروز؛ علل، علائم، پیشگیری و درمانایجاد مدلی بخاطر پیش دماغ آرتروزعلت صدا دادن زانوها چیست؟
اما اخیرا دکتر میلر دچار وسواس شده حیات که آیا یافته های وارسی ی گذشته واقعا تشریح می دهند که چرا دویدن زانوها را تخریب نمی کند. او می دانست که برخی از مطالعات حیوانی نشان داده اند که غضروف نسبت بوسیله چیزی که قبلا پژوهشگران تصور می کردند، سازش پذیرتر است. در آن مطالعات، حیواناتی که می دویدند، نسبت به حیوانات بدون تحرک، دارای غضروف زانوی ضخیم تر و سالم تری بودند که نشان می داد غضروف حیوانات کوشا در واکنش بوسیله دویدن تبدیل کرده است. حکیم میلر حدس زد که شاید غضروف درون زانوی دوندگان انسانی همچنین به همین صورت تغییر کرده و سازگار شود. او برای پی بازی کردن به این موضوع، دوباره از گروهی از مردان و زنان تندرست هوی تا در دنباله مسیری که حاوی صفحات اندازه گیری نیرو بود، متد رفته و بدوند و در همان دم از آن ها فیلم برداری شد.
پژوهشگران نیروهایی را که داوطلبان هنگام قدم زدن و دویدن تولید می کردند، محاسبه کردند و درنهایت آینده ی زانوهای داوطلبان را مدل سازی کردند. آن ها از اعداد صفحات نیرو و نیز داده های مطالعات گذشته درمورد غضروف های میزان برداری شده که در آزمایشگاه تا زمان متلاشی شدن، تحت طول و کوبیدگی استراحت می گرفتند و دیگر منابع برای ایجاد شبیه سازی کامپیوتری استفاده کردند.
پژوهشگران می خواستند ببینند که اگر یک فرد بزرگسال طی چندین سال یومیه ۶ کیلومتر روش برود، در مقایسه با حالتی که هر روز سه کیلومتر گام بزند و سه کیلومتر بدود، ازنظر تئوری، برای غضروف سالم چه اتفاقی می افتد. آن ها همچنین دو موقعیت تئوریکی دیگر را آزمایش کردند. درمورد اول، پژوهشگران این ظن را برنامه ریزی کردند که غضروف زانوی افراد پس از آسیب اندک مکرر خراج از دامنه زدن خواه دویدن بتواند خود را تاحدودی ترمیم کند. برای سناریوی دوم، فرض شد که غضروف بتواند به نعوظ فعالانه خویشتن را بازسازی نرم و دربرابر تقاضاهای حرکت سازوار شود و متشابه عضلات که با بازی استقامت می شوند، ضخیم تر و پرعضله تیز شود.
نتایج نهایی معیار ها شگفت آور حیات. براساس شبیه سازی ها، چنانچه استاندارد این گمان را که غضروف زانو متجانس نشده یا خود را ترمیم نکند، درنظر نمی گرفت، افرادی که روزانه شلنگ می زدند، با ۳۶ درصد حدس توسعه ی آرتروز تا سن ۵۵ سالگی رو بوسیله رو بودند. اگر تخیل می شد غضروف ها بتوانند سازگاری نتیجه کرده و نوسازی شوند، این سربزرگی بوسیله حدود ۱۳ درصد کاهش پیدا می کرد که درحدود ریسک واقعی ابتلا به آرتروز درون افراد ظاهرا سالم است.
اعداد بخاطر دوندگان نگران کننده تر وجود. وقتی مدل چنین فرض می کرد که غضروف نمی تواند تحول کند، خطر ابتلا بوسیله آرتروز در دوندگان به ۹۸ درصد می رسید و چنانچه مدل حدس نوسازی غضروف را درنظر می گرفت، خطر ابتلا تنها به حد ۹۵ درصد می رسید. درواقع، مطابق این سناریو آسیب وارده بوسیله غضروف براثر دویدن مکرر کنار توانایی نوسازی لیف قدرت می درنگ. اما اگر در مقیاس حدس مصالحه پذیری فعالانه غضروف طی دویدن درنظر محزون می شد، گمان اینکه دوندگان دچار آرتروز شوند به معادل ۱۳ درصد کاهش مشخص می کرد که بوسیله اندازه ی این احتمال در افراد سالمی است که دامنه می زنند.
دکتر میلر می گوید آنچه این نتایج مدال می دهد آن است که غضروف توافق پذیر است. غضروف باید بتواند فشارها و آسیب های اندک ناشی از دویدن را احساس کرده و خود را بازسازی یواش و قوی مرطوب شود. در این سناریو، دویدن موجب استواری اشتی غضروف می شود.
البته نتایج مقیاس سازی هایی مانند مطالعه ی حاضر، تئوری هستند و محدودیت هایی دارند. آن ها توضیح نمی دهند که غضروف چگونه بدون داشتن منبع خون خود را بازسازی می کند و اینکه آیا ژنتیک، تغذیه، وزن بدن، جراحات زانو و دیگر عوامل روی سربزرگی دچار شدن به آرتروز اثر دارند. این طور معیار هایی همچنین به ما نمی گویند که آیا مسافت ها، سرعت یا اشکال مختلف دویدن روی نتایج پی دارند.
حکیم میلر می گوید برای دریافتن بیشتر این مسئله، بوسیله اندازه گیری های مستقیم تغییرات مولکولی و تغییرات دیگر تو غضروف انسان زنده پس از دویدن نیاز داریم اما انجام چنین آزمایش هایی دشوار است. با این حال، این وارسی ممکن است از نگرانی های دونده ها و خانواده و دوستان آن ها بکاهد. دکتر راس می گوید: «بوسیله نظر می رسد بعید باشد که دویدن با فرسودن غضروف علت بروز آرتروز زانو شود.»بیشتر بخوانید:همگی گیری ویروس کرونا داخل ایران از نگاه آمار و ارقام [به روزرسانی: ۲ آبان ۹۹]فکر می کنید تنگ کردن خون غریزی دارید؟ دوباره فکر کنیدسازمان غذا و داروی آمریکا رمدسیویر را به نشانی درمان کووید ۱۹ تایید کردبرخی واکسن های کووید ۱۹ موجب آسیب پذیری دربرابر ویروس ایدز می شوند؟احتمال مرگ پس از حمله قلبی تو نسوان جوان بیشتر از مردان است
این باور که دویدن زانوها را خراب می کند، متداول است. تقریبا هرکسی که می تبخیر با هشدارهای دیگران در این مورد مواجه است که زانوهای او بوسیله سرنوشت بدی دچار می شوند. این نگرانی بی جا نیست. دویدن شامل کوبیدگی و انحراف قابل توجه مشروح می شود که می تواند غضروف زانو را فرسوده بطی ء.
به طورکلی تخیل می شود که اگر غضروف که منبع خون خصوصی بوسیله خویشتن را ندارد، آسیب ببیند، توانایی کمی بخاطر ترمیم داشته باشد و همچنین پس از طفولیت دستخوش تغییرات قابل توجهی نمی شود. بنابراین این ظن را می نبوغ درنظر گرفت که دویدن مجدد غضروف را دستخوش سائیدگی درنگ و بوسیله آرتروز زانو منجر شود. ولی در عمر واقعی این اسلوب نیست. برخی از دوندگان دستخوش آرتروز زانو می شوند اما نه همه ی آن ها. درواقع، به عنوان یک گروه، ازنظر آماری ظن دچار شدن دوندگان بوسیله آرتروز ممکن است اندک از افراد غیردونده باشد.
این سؤال که چرا دویدن جهت نجات زانوی بسیاری از دوندگان می شود، مدت زمان اضافی راس میلر دانشیار لول شناسی دانشگاه مریلند درون کالج پارک را کنجکاو کرده بود. او و همکارانش داخل پژوهش گذشته ی خود از انبازی کنندگان خواستند تا در مسیری فراهم به صفحاتی بخاطر قطع گیری نیروهای وارده ازطریق قدم ها، نحو رفته و بدوند. هدف آن ها بررسی این موضوع بود که آیا مکانیک دویدن شکوه دارد. داده های نتیجه علامت داد که افراد خلال دویدن تلاقی درست تازگی با زمین دارند و با هر گام، زانوهای خود را جماز تر می کوبند. اما آن ها همچنین زمان بیشتری را داخل رفعت بین قدم ها می گذراندند یعنی درحالی که همان مسافت را طی می کردند، داخل مقایسه با گام زدن، قدم های کمتری برمی داشتند. بنابراین، پژوهشگران مولود گیری کردند که بی تا بدود یا گام بزند، نیروهای تجمعی که ازطریق زانوها منتقل می شود، خلال مدت زمان مستوی باید تقریبا طبق باشد.مقاله های مرتبط:بیماری آرتروز؛ علل، علائم، پیشگیری و درمانایجاد مدلی بخاطر پیش دماغ آرتروزعلت صدا دادن زانوها چیست؟
اما اخیرا دکتر میلر دچار وسواس شده حیات که آیا یافته های وارسی ی گذشته واقعا تشریح می دهند که چرا دویدن زانوها را تخریب نمی کند. او می دانست که برخی از مطالعات حیوانی نشان داده اند که غضروف نسبت بوسیله چیزی که قبلا پژوهشگران تصور می کردند، سازش پذیرتر است. در آن مطالعات، حیواناتی که می دویدند، نسبت به حیوانات بدون تحرک، دارای غضروف زانوی ضخیم تر و سالم تری بودند که نشان می داد غضروف حیوانات کوشا در واکنش بوسیله دویدن تبدیل کرده است. حکیم میلر حدس زد که شاید غضروف درون زانوی دوندگان انسانی همچنین به همین صورت تغییر کرده و سازگار شود. او برای پی بازی کردن به این موضوع، دوباره از گروهی از مردان و زنان تندرست هوی تا در دنباله مسیری که حاوی صفحات اندازه گیری نیرو بود، متد رفته و بدوند و در همان دم از آن ها فیلم برداری شد.
پژوهشگران نیروهایی را که داوطلبان هنگام قدم زدن و دویدن تولید می کردند، محاسبه کردند و درنهایت آینده ی زانوهای داوطلبان را مدل سازی کردند. آن ها از اعداد صفحات نیرو و نیز داده های مطالعات گذشته درمورد غضروف های میزان برداری شده که در آزمایشگاه تا زمان متلاشی شدن، تحت طول و کوبیدگی استراحت می گرفتند و دیگر منابع برای ایجاد شبیه سازی کامپیوتری استفاده کردند.
پژوهشگران می خواستند ببینند که اگر یک فرد بزرگسال طی چندین سال یومیه ۶ کیلومتر روش برود، در مقایسه با حالتی که هر روز سه کیلومتر گام بزند و سه کیلومتر بدود، ازنظر تئوری، برای غضروف سالم چه اتفاقی می افتد. آن ها همچنین دو موقعیت تئوریکی دیگر را آزمایش کردند. درمورد اول، پژوهشگران این ظن را برنامه ریزی کردند که غضروف زانوی افراد پس از آسیب اندک مکرر خراج از دامنه زدن خواه دویدن بتواند خود را تاحدودی ترمیم کند. برای سناریوی دوم، فرض شد که غضروف بتواند به نعوظ فعالانه خویشتن را بازسازی نرم و دربرابر تقاضاهای حرکت سازوار شود و متشابه عضلات که با بازی استقامت می شوند، ضخیم تر و پرعضله تیز شود.
نتایج نهایی معیار ها شگفت آور حیات. براساس شبیه سازی ها، چنانچه استاندارد این گمان را که غضروف زانو متجانس نشده یا خود را ترمیم نکند، درنظر نمی گرفت، افرادی که روزانه شلنگ می زدند، با ۳۶ درصد حدس توسعه ی آرتروز تا سن ۵۵ سالگی رو بوسیله رو بودند. اگر تخیل می شد غضروف ها بتوانند سازگاری نتیجه کرده و نوسازی شوند، این سربزرگی بوسیله حدود ۱۳ درصد کاهش پیدا می کرد که درحدود ریسک واقعی ابتلا به آرتروز درون افراد ظاهرا سالم است.
اعداد بخاطر دوندگان نگران کننده تر وجود. وقتی مدل چنین فرض می کرد که غضروف نمی تواند تحول کند، خطر ابتلا بوسیله آرتروز در دوندگان به ۹۸ درصد می رسید و چنانچه مدل حدس نوسازی غضروف را درنظر می گرفت، خطر ابتلا تنها به حد ۹۵ درصد می رسید. درواقع، مطابق این سناریو آسیب وارده بوسیله غضروف براثر دویدن مکرر کنار توانایی نوسازی لیف قدرت می درنگ. اما اگر در مقیاس حدس مصالحه پذیری فعالانه غضروف طی دویدن درنظر محزون می شد، گمان اینکه دوندگان دچار آرتروز شوند به معادل ۱۳ درصد کاهش مشخص می کرد که بوسیله اندازه ی این احتمال در افراد سالمی است که دامنه می زنند.
دکتر میلر می گوید آنچه این نتایج مدال می دهد آن است که غضروف توافق پذیر است. غضروف باید بتواند فشارها و آسیب های اندک ناشی از دویدن را احساس کرده و خود را بازسازی یواش و قوی مرطوب شود. در این سناریو، دویدن موجب استواری اشتی غضروف می شود.
البته نتایج مقیاس سازی هایی مانند مطالعه ی حاضر، تئوری هستند و محدودیت هایی دارند. آن ها توضیح نمی دهند که غضروف چگونه بدون داشتن منبع خون خود را بازسازی می کند و اینکه آیا ژنتیک، تغذیه، وزن بدن، جراحات زانو و دیگر عوامل روی سربزرگی دچار شدن به آرتروز اثر دارند. این طور معیار هایی همچنین به ما نمی گویند که آیا مسافت ها، سرعت یا اشکال مختلف دویدن روی نتایج پی دارند.
حکیم میلر می گوید برای دریافتن بیشتر این مسئله، بوسیله اندازه گیری های مستقیم تغییرات مولکولی و تغییرات دیگر تو غضروف انسان زنده پس از دویدن نیاز داریم اما انجام چنین آزمایش هایی دشوار است. با این حال، این وارسی ممکن است از نگرانی های دونده ها و خانواده و دوستان آن ها بکاهد. دکتر راس می گوید: «بوسیله نظر می رسد بعید باشد که دویدن با فرسودن غضروف علت بروز آرتروز زانو شود.»بیشتر بخوانید:همگی گیری ویروس کرونا داخل ایران از نگاه آمار و ارقام [به روزرسانی: ۲ آبان ۹۹]فکر می کنید تنگ کردن خون غریزی دارید؟ دوباره فکر کنیدسازمان غذا و داروی آمریکا رمدسیویر را به نشانی درمان کووید ۱۹ تایید کردبرخی واکسن های کووید ۱۹ موجب آسیب پذیری دربرابر ویروس ایدز می شوند؟احتمال مرگ پس از حمله قلبی تو نسوان جوان بیشتر از مردان است
- ۹۹/۰۸/۰۲